4. Czasem, aby zrobić krok naprzód musisz cofnąć się do początku.

 podkład

Owa wiadomość dosłownie wbiła cię w szpitalne łoże. Ty? W ciąży? Przecież masz dopiero 

dwadzieścia jeden lat, ledwo co radzisz sobie z oddychaniem, z życiem z dnia na dzień, a teraz okazuje się, że za kilka miesięcy będziesz musiała dbać również o czyjeś życie... W dodatku ojcem jest heroiczny facet, który swoją frustrację i złość wyładowuje na ranieniu cię dwadzieścia cztery godziny na dobę. Do tego niedawno doszłaś do siebie po śpiączce, po kompletnej utracie przytomności z powodu nadmiernego stresu. Gdzie w tym wszystkim miejsce dla małego człowieka?

- Zostawię panią samą. Ta wiadomość to niewątpliwie szok. - powiedział lekarz, stojący obok twojego łóżka. Pokiwałaś głową, nie bardzo zwracając uwagę na jego słowa. Miałaś ochotę cofnąć czas, nigdy Go nie pokochać, nigdy nie wpakować się w to, co potocznie zwane miłością, w przyszłości będzie cię kompletnie niszczyć od środka. Twoje oczy pokryły się mgłą, by po chwili dać upust destrukcyjnym emocjom, wylewając cienkie strużki łez. Początkowo próbowałaś to zahamować, jednak im bardziej zaciskałaś powieki, tym rzeka łez się powiększała...

Obecna sytuacja była typową, bezsensowną krainą nieszczęścia i wylanych łez. A gdzie w tym wszystkim był owy młodzieniec, który prawdopodobnie wciąż siedzi na tym obskurnym korytarzu? Dlaczego obchodzi go twój zakichany los? Przecież teoretycznie się nie znacie, a wasze spotkanie było jedynie paskudnym zrządzeniem losu. Kiedyś ci pomógł, ale nie miałaś odwagi mu za to nawet podziękować... Próbowałaś za wszelką cenę wyrzucić z pamięci ten cholerny wstyd i ból, jaki czułaś w tamtym momencie... I jaki wredny i złośliwy jest los, który ponownie zesłał ci tego chłopaka na twoją drogę. Być może powinnaś się cieszyć, że ktoś się tobą interesuje, możliwie jeden z nielicznych, albo jedyny. Tylko to tak nie działało. Oprócz tego, że żyłaś-cierpiąc, to dodatkowo bolało cię to, że młodzieniec świadomie wpakowuje się do tej chorej gry, do twojego chorego życia...

- Nie płacz... - nawet nie wiesz, kiedy wkracza do sali, nawet nie wiesz, jak długo już jego ramiona obejmują twoje chude ciało. Tak nie powinno być, przecież wy się praktycznie nie znacie. Jednak wtedy nic nie miało większego znaczenia od paskudnego bólu, rozprzestrzeniającego się po twoim sercu.

- Dawid... - powiedziałaś w końcu cicho, prawie niemożliwie do usłyszenia.

- Pozwól sobie pomóc. - odparł, również nie siląc się na głośny ton. Westchnęłaś delikatnie i otarłaś mokre policzki.

- To nie jest takie proste. Mi nigdy nikt nie pomagał, o mnie nikt nigdy się nie troszczył. Nigdy nikt się mną nie opiekował, nie mówił mi, że jutro będzie lepiej. Z każdym smutkiem musiałam sobie radzić sama. Moja rodzina o mnie zapomniała, albo po prostu nie chcą pamiętać. Nie obchodzi ich to, że cierpię, że potrzebuję pomocy. - mówisz, starając się ponownie zatamować powódź łez.

- Właśnie dlatego w obecnej sytuacji powinnaś pozwolić komuś sobie pomóc. - odpowiada po chwili ciszy.

- Dawid... Ja jestem w ciąży. - mówisz w końcu, pomimo, iż miałaś zamiar nie wyjawiać tego nikomu.

- Więc to chyba najważniejszy powód, dla jakiego powinnaś ratować swoje życie. - dodaje, ani trochę się nie zrażając.

- Ale.. - zaczynasz.

- Tutaj nie ma ale. Po prostu nie chcesz czyjejś pomocy, bo boisz się, że ktoś cię zrani. Boisz się, że kolejna osoba będzie powodem twoich cierpień. Ale jeśli w końcu nie złapiesz czyjejś pomocnej ręki, to wszystko będzie się za tobą ciągnąć do końca życia. I nie, nie mów, że nie masz dla kogo żyć. Masz, już masz. Spróbuj zmienić swoje życie dla tej małej istotki. - jego słowa doprowadzają cię do kolejnego płaczu, ale tym razem z innego powodu.

- Jestem głupia. - stwierdzasz przez łzy.

- Nie jesteś. Dasz radę. - dodaje. - Damy radę. - poprawia się po chwili.

- Proszę cię.. Nie chcę, żebyś wpadł w to bagno.

- Za późno, moja droga za późno. Już tak szybko się mnie nie pozbędziesz.

PRZEPRASZAM. 

Przepraszam, wiem,że zawaliłam. 

Naprawdę czuję się z tym cholernie źle, bo zawiodłam samą siebie i zapewne was.

Dlaczego tak długo mnie tu nie było? Czas na wytłumaczenie.

Codziennie miałam masę spraw na głowie, masę problemów, nauki.

 W weekendy dochodziły dodatkowe zajęcia, pełno głupich, ale czasochłonnych prac, plus rodzina.

Przepraszam was kochani.

Obiecuję poprawę i nadciągam do was z mnóstwem weny i nowych pomysłów.

I plan numer jeden: regularność.

Mam nadzieję, że dam radę i że ktoś tu jeszcze ze mną został.

A no i uwaga, uwaga, wolny czas poświęcę na nadrabianie waszych historii. 

Buziaki!:*

Wasza Joan.

|ASK|Uriarte i Conte|Kadziewicz i Pliński|duecik|